ارزیابی تنوع ژنتیکی آفتابگردان آجیلی (helianthus annuus l.) با استفاده از نشانگرهای ریزماهواره

تنوع ژنتیکی بین و درون 50 توده آفتابگردان آجیلی  با استفاده از 10 نشانگر ریزماهواره مورد ارزیابی قرار گرفت. تعداد آلل در مکان های ژنی بین 2 تا 3 با میانگین 1/2 آلل به ازای هر مکان­ژنی بود. تعداد آلل مؤثر بین 948/1 در مکان­ژنی ors785 و 468/1 در مکان­ژنی ors1088 با میانگین 825/1 آلل برآورد شد. بیشترین میزان هتروزیگوسیتی مورد انتظار (484/0) در مکان­­ژنی ors785 و کمترین آن (268/0) در مکان­ژنی ors1088 برآورد شد. میانگین هتروزیگوسیتی مورد انتظار و مشاهده شده به ترتیب برابر 435/0 و 722/0 بود. محتوای اطلاعات چند شکلی (pic) بین 573/0 در مکان­­ژنی ors785 و 334/0 در مکان­ژنی ors1088 با میانگین 503/0 برآورد گردید. تجزیه به مختصات اصلی (pcoa) نشان داد دو مؤلفه اصلی اول مجموعا 71/31% از واریانس کل را توجیه می نمایند. گروه­بندی توده­های آفتابگردان آجیلی مورد مطالعه براساس ضریب فاصله ژنتیکی نی و با استفاده از الگوریتم complete، آن­ها را در 3 گروه مجزا قرار داد. تجزیه واریانس مولکولی نشان داد تنوع درون توده­ها بیشتر از تنوع بین تودها می­باشد. بنابراین در برنامه­های به نژادی آفتابگردان آجیلی، می­توان انتخاب را درون توده­ها انجام داد.